جـــــــان منــــــی ....

جان منی

هر روز بگویم همه جا جان من هستی
هر لحظه زنم داد که جانان من هستی
خواندم بخدا صد غزل ناب دوچشمت
تو باغ گل و دفتر و دیوان من هستی
گشتند رقیبان همه دیوانه و مجنون
تا مرغ سحر گفت که مهمان من هستی
من ترس از این سردی پائیز ندارم
تو فصل بهار عطـر گلستان من هستی
افسانه ای عشق من تو شهر به شهر رفت
در کوچه و پس کوچه و در جان من هستی

مـــــــــاه من .......

من برای ماه خود امشب دل و جان میدهم
هر چه میخواهد بخواهد هر نفس آن میدهم

زاهدا بیهوده رنج ما مده ما عاقلیم
بهر دیدار جمالش دین و ایمان میدهم

کفر بر من از چه میبندی مگر می خورده ای
من که شیخ و محتسب را درس قرآن میدهم

آسمان هرگز ننالم روز و شب سوختی مرا
دل کجا بندم به عالم مفت و ارزان میدهم

از سر شوریده ای ما عشق او بیرون نشد
هر چه دارم هر چه است آری به جانان میدهم

هـوای دوســــت .....

میدانم از برای تو مردن گناه نیست
عاشق شدن به چشم سیاهت خطا نیست

از بوسه های نیمه شبت زنده ام هنوز
غیر از شراب کام تو ما را شفا نیست

در آشیان گرم دلم جا نموده ای
بیزارم از کسی که بگوید خدا نیست

اندام مرمرین ترا لمس میکنم
پاکیزه تر ز صبح نگاهت نگاه نیست

اینجا چقدر بیتو مرا رنج میدهند
دانسته اند که غیر تو ما را دوا نیست

در بر بگیر مرا که جانم به لب رسید
دیگر نفس نمیکشم اینجا هوا نیست

عطر بهشت ....

عطر بهشت

بیتو کجا سفر کنم باغ و بهار من تویی
عشق و امید من تویی بو س کنار من تویی
جان به کسی نمی دهم هر نفسم برای تست
بهر خدا نوشته ام یار و نگار من تویی
هیچ مخواه رها کنم کوچه و شهر و خانه ام
لاله و گلعذار تویی دشت و دیار من تویی
باده که از لب تو من دوش چو سر کشیده ام
ساقی میکده تویی شرب و خمار من تویی
چیست بگو نبوده ای  ؟ هر چه که است تو بوده ای
ماه کنار آسمان در شب تار من تویی
باور من بکن گلم عشق تویی جهان تویی
عطر بهشت من تویی دلبر و یار من تویی