راز .....

افسانه  ی  این  دل  را بیگانه  نمی  داند
تو خوب  همی  دانی  جانانه   نمی  داند
این  کوچه و  پس کوچه صد  چال  و کپل  دارد
جز  رهرو    فهمیــــــــده  دیوانه نمی داند
شمعی  که  نمی  سوزد  در کلبه ی  ویرانی
از  درد  و غم و  رنجش  پروانه نمی  داند
در  عرش  خدا جا  کرد  بشکسته دل  تنها
اسرار  مقامش  را  شاهانه  نمی  داند
گنجیست به دل  پنهان میدانی نمی  دانی
در  خاک  نهان  ماندیم ویرانه نمی  داند
مستیم  به  چشمانی  در  شام و شب و  هر روز
این  راز  نهانی  را  مستانه  نمی  داند
تا  صبح  به میخانه  خمخانه  تهی  کردند
از  بو سه ی  هر  مستی پیمانه  نمی  داند

    من  بسته ی  تقدیرم در   کنج قفس  تنها
    از  واژه  ی این  حرفها  ذولانه نمی دانــــد