تــــــــــــــــــــرس .....

تـــــــــــرس  ......

ترس دارم که تو با یار دگر یار شوی
همدل و هم نفس و دلبر و دلدار شوی

ترس دارم که نباشی و بمیرم از درد
تو به اندوه غم و غصه دل افکار شوی

سخت از فتنه ای دوستان دروغین ترسم
بیم آن میکنم ای ماه گرفتار شوی

تا سحر بوسه زدم قصه ای شیرین گفتم
یادی از تیشه نکردم که تو بیدار شوی

دامن پاک تو امروز به دست دل ماست
وای مبادا که تو در بند خس و خار شوی

یار من همسفر هر کس و ناکس نشوی
ترسم آنست که تو بیمار تو بیمار   شوی

هجــــــــــــــــــــر

هجـــــــــر

درد هجران ترا چاره و درمانم نیست
تو کجایی که مرا صبح بهارانم نیست

دیر زمانیست که در کنج دلم جا کردی
جز تو ای ماه مرا همسفر راهم نیست

میشوم گرم من از هر نفس آغوشت
ترسم از آمدن فصل زمستانم نیست

من که از جور زلیخا به زندان بودم
راز هر عشق تویی قصه ای کنعانم نیست

یاد تو روز و شب این جا کنار دل ماست
جز همین حرف دگر دفتر و دیوانم نیست

راست گویم تو شدی دلبر فرزانه ای دل
روح من گیر عزیزم......... خبر از جانم نیست

امیـــــــــــــد .......

امیـــــــــد   ........

مانند ماه به دامن شب میبرم پناه
وقتی که داغ لاله ای دل میشود سیاه

من مرده ام اگر چه نفس میکشم هنوز
من زنده ام اگر چه شدم از غمش تباه

دیگر ز درد هجر سراپا ماتمم
هر لحظه نوش کنم به خدا باده ای گناه

هر خنجری که خورده ام از دست روزگار
با چشم مست دلبر خود........ گشته ام شفا

باغ بهشت بیتو نمیخواهم از کسی
لطفی بکن عزیز دل من  ..... بیا  بیا

افسانه ای فریب جهنم مکن تو شیخ
این قصه ای دروغ تو گفتی تو سالها

یک حرف از محبت و از عشق به ما بگو
ما عاشقیم خدای محبت خدای ما

دوران بیکسی به خدا میرسد به سر
روزی رسد که یار گرامی رسد ز راه

صدای دل ......

صدای دل    ...........

ندارم شب اگر آن ماه تو هستی
نمیخواهم بهشت این جا تو هستی

اگر من سجده کردم پای هر بت
گمان بردم که آن زیبا تو هستی

نفس من میکشم در ساحل عشق
که موج و بستر دریا تو هستی

مرا منزل شده در گوشه ای باغ
عزیزم غنچه ای گلها تو هستی

چه زیبا است شقایق های آن دشت
گل من لاله ای صحرا تو هستی

اگر روزی به دور کعبه گشتم
همیشه گفته اند آنجا تو هستی

صدای دل شنیدم صبح صادق
که جانانم فقط این جا تو هستی