بـــــاور ...........

بی نهایت دوستت دارم ، اگر باور کنی
می توانی این سند را، ثبت در دفتر کنی

می توانی باورت را‌ ، از نگاهم بشنوی
یا بسوزانی به پای عشق و خاکستر کنی

شک نکن، ققنوسم و آتش، نمی سوزد مرا
بلکه از سوزاندنم، حال مرا بهتر کنی

امتحان عشق را، با نرخ جان ، پس می دهم
می توانی رد کنی، یا رتبه ی برتر کنی

آنچه می خواهی بکن ، اما مبادا عاقبت
غنچه ی نشکفته ی عشق مرا، پرپر کنی

باورت کردم که برحکم تو گردن می نهم
گرچه تبعیدم به شهر و کشوری دیگر کنی

در کنارت هستم و آنگونه جذبت می شوم
تا مرا هم مثل خود، مست می و ساغر کنی

او خواهد آمد .....

ای کاش  کسی ، با  دل  دیوانه نمی بود
در شهر خدا ،   خانه ی  ویرانه  نمی  بود
چون مست  و خرابند همه محتسب  و شیخ
در دست  بت  میکده ،  پیمانه نمی  بود
شمعیم که  ناچار  بسوزیم  به  محفل
هیچ  عاشق  جانسوز چو  پروانه نمی  بود
اشکی  به دل  غمزدگان  راه  نمی  داشت
غم  هیچ نمی بود  ، که  غمخانه  نمی  بود
گر  مهر  و وفا   بود  به  دل  ، آب زلالی
سوزی  به  دل  عاشق مستانه  نمی بود
دستان  نوازشگر  آن  لعبت زیبا
از  ظلم و  ستم کاش  به  زولانه  نمی  بود
این  مست که  پرپر  کند هر روز گلی  را
ای  وای  نمیشد  ، که میخانه  نمی  بود
بیچاره  نداند که چی گوید به  دو طفلش
شب  ماتم  بی  نانی ، به  هر خانه  نمی  بود
          یکروز  جمعه ،  عشق  خدا میرسد  از راه
          ای  کاش  جهان،بی  رخ جانانه  نمی  بود