سال نو مبارک

ای حور بهشتی ......

دوست دروغین .......

دیر زمانیست که کس وفا نکند
آشنا یاد آشنا نکند
غنچه ها در چمن ندارد ناز
لب فرو بسته بلبلان از ساز
از محبت به دل مکانی نیست
عشق را در جهان نشانی نیست
دل شکستن عجب روا باشد
دل عشاق زیر پا باشد
آنکه یکروز مهربان تو بود
جان جانان و یار جان تو بود
برده دیگر ز یاد نام ترا
کرده است تلخ باز کام ترا
حرف نا مردمان بها دارد
آنکه زر داشت آشنا دارد
لاله را داغ غم سیاه کرده
خار در برگ غنچه جا کرده
بیوفایان به خویش مینازند
صد هزاران دروغ میسازند
و   .........................
.............................
وای ای آشنا بیا بس کن
از برای خدا بیا بس کن
زندگی قصه ای جدائی نیست
نغمه ای سرد بیوفائی نیست
هر چه خواهی بکن دلی مشکن
صد گناهی بکن دلی مشکن
دل عشاق خانه ای یار است
عاشقان را هوای دیدار است
کعبه در کنج دل مکان دارد
از خداوندگار نشان دارد

عـــــطر دوست .......

بیا که مست شویم مست هر ترانه شویم
خمار جام غزلهای عاشقانه شویم
بیا که باده بنوشیم ز لعل لاله ی دشت
بیا که عطر شویم عطر هر جوانه شویم
به مرغ عشق که هر روز میرسد از راه
بیا به لطف وفا کن بیا که دانه شویم
اگر چه روز و شب من کنار خانه ی تست
بیا به شهر دلم باش  تا یگانه شویم
حدیث چشم سیاه تو کرده است بیتاب
بگیر تو باز دو دستم  بیا روانه شویم

یـــــــــــــار .......

دیریست که غیر یادت یاد دگر ندارم
روز و شبم تو هستی فکر سحر ندارم
گشتم به باغ و بوستان صد ها گلاب دیدم
غیر از جمال رویت سویی نظر ندارم
دارم هوای زلفت ای ماه آسمانها
مستم ز چشم مستت از خود خبر ندارم
دورم خدا ز کویت غربت شکسته جانم
آوارگی فغان داشت قصد سفر ندارم
گلبرگ هر شقایق ریزم به زیر پایت
از آسمان هستی شوقی به سر ندارم
بگذار کنار قلبت جای وفا بیابم
پاکیزه چون تو یاری یار دگر ندارم