دعای صبــــــح .....

رها نمیکنم امشب در سرای ترا
که تا رقیب  نچیند گل هوای ترا
تو عطر غنچه ی نازی به شهر کوچک دل
شنیده ام ز دلم تا سحر  نوای ترا
فلک برای من از آسمان نمی گوید
ز بس به ناله و سوز گفته ام دعای ترا
به ناز و عشوه اگر غرق حسن خویشتنی
دعای کن دم صبح بشنوم صدای ترا
نمی روم که بخوابم به شوق منتظرم
ببویم عطر تنت عطر غنچه های ترا
ز درد قامت تو بلبلان خبر گشتند
به سوز دل همه جا خواستند شفای ترا
بگو به من تو کجائی خدای من داند
به سر که یاد تو دارم به دل هوای ترا
بهانه میکنم اینجا نشسته ام تا صبح
ببوسم آری ببوسم که جای پای ترا

مرا گناهی نیست ....

بمیرم اینکه مرا در دل تو جائی نیست

گل شکسته ی باغم مرا هوائی نیست

به  شهر و کوچه دویدم کسی مرا نخواست

به دشت بیکسی دیدم که آشنائی نیست

جهان به خانه ی نامرد و بیوفا ماند

به عاشقی که وفا میکند پنائی نیست

چگونه از دل سنگ تو نازنین گویم

به چشم مست سیاه تو هم وفائی نیست

مرا به ماه و ستاره قسم که تا دم صبح

بجز نوازش دستان غم صدائی نیست

اگر چی پیش رقیب مرگ من تو میخواهی

خدا گواه ست  عزیزم مرا گنائی نیست

گلــــــــــه ....

مرا به گوشه ی باغ بیتو آشیانه نبود

بهار و باد نبود سبزه و جوانه نبود

سرود عشق نگفتند به شهر تنهائی

خموش بود جهان و به شب ترانه نبود

به کوچه کوچه که گشتم نبود کسی جز غم

به هر دری که زدم عاشقی به خانه نبود

هوای خرمن گلهای دامنت دارم

به برگ برگ بهار از تو یک نشانه نبود

هزار بار غزل گفته ام برای دلت

نگاه چشم سیاه تو شاعرانه نبود

به زلف پیچ و خمت تا سحر کنم بازی

چو ماه صورت نازت به خواب نشانه نبود

چقدر درد و غمت میکشم درین غربت

به صبح پاک بهار قصه ی شبانه نبود

بخواب هم نفسم زانکه در دیار دلت

کلام عشق نبود حرف عاشقانه نبود