هـــــــوس .....

وقت سحر که چشم سیاه تو ناز داشت

مرغ دلم به سینه هزاران نیاز داشت

گل بود و عطر نسترن و باد صبحگاه

بر غنچه ی جمال تو روحم نماز داشت

میدیدم آتشیست به لبهای داغ تو

سر تا به پای من همه سوز و گداز داشت

شبنم ز برگ برگ شقایق فرو چکید

بلبل به شاخه ها چقدر سوز و ساز داشت

دیگر سکوت بود و فقط لرزش تنت

آرام و بیصدا هوس دلنواز داشت

ای خوش که لحظه های بهاران تو با منی

دانسته ام که ماه جمالت چه راز داشت

تسلیت ....

غمخـــــانه به غمخـــــانه

دیریست که میگردم کاشانه به کاشانه

دنبال پری رویی میخانه به میخانه

مستم ز دو چشم او در شهر سخن گویند

هر گوشه یکی هوشیار دیوانه به دیوانه

با جام لب لعلش غوغاست در این محفل

زاهد سر هم نوشد پیمانه به پیمانه

بگذار بسوزد شمع تا وقت سحر با ما

از عشق سخن گوید پروانه به پروانه

از برگ کلام من خونابه ی غم ریزد

بردند غزلم دیشب غمخانه به غمخانه

می آیی بیا جانا در خانه ی دل جا کن

ترسم که مرا جویی ویرانه به ویرانه

مغـــــــــرور ......

صد عشوه ی چشم تو کشیدیم کشیدیم

درد و غمت هـر لحظه خریدیم خریدیم

تا خانه کنم در دل سنگ تو یکی روز

بسیار بسوی تــــــو دویدیم دویدیم

گفتم کــه بخوانی غزل دیده ی مارا

چون اشک به هر صفحه چکیدیم چکیدیم

مست بودی و مغرور از آن مـاه جمالت

مانند تــو بی مــهر ندیدیم ندیدیم

در کنج دلم مانده هنوز زخم زبانت

این پیرهـــــــن صبر دریدیم دریدیم

بیچاره منم گمشده ی شهر دل خویش

بیهوده درین دشـــت دمیدیم دمیدیم

سال نو مبارک