عاشق .....

آنجا که شب شکسته دلان ناله میزدند

مســتانه مست گشته و پیمانه میزدند

آنجا که زلف ســــاقی میخانه را به ناز

دستان عاشقانه ی شان شانه میزدند

آنجا که اشک و آه فراوان چکیــــــده بود

سر را به سنگ و کوچه ی میخانه میزند

آنجا پریده بــــــــــــــــود ز کنج قفس حیا

نـــــــــاز و نگاه و عشوه به زولانه میزدند

آنجا نگفتم هیچ که ای وای عــــــــــاشقم

با سنگ و چوب و خشت چو دیوانه میزدند

دوا نشد ....

ﺑﺎ ﺍﯾﻦ  ﺩﻝ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﺸﺪ

 ﻣﯿﺪﯾﺪ ﻣﯿﺮﻭﻡ ﮐــــــﻪ ﺑﻤﯿﺮﻡ ﺷﻔﺎ ﻧﺸﺪ

 ﺳﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﻦ ﯾﺦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺵ

 ﯾﮑﺮﻭﺯ ﺧــﺪﺍ ﻧﮕﻔﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺩﻋـــــــــﺎ  ﻧﺸﺪ

 ﻫــــــﺮﮔﺰ ﺳﺮﻭﺩ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻧﺒﻮﺩ

 ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻏﻢ ﺍﻭ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﺸﺪ

 ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﻃﺒﯿﺐ ﺑـﻮﺩ

 ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﺮﯾﻀﻢ ﺩﻭﺍ ﻧﺸﺪ

 ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﻟﻢ  ﺑــﻮﺩ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﯼ

 ﭼﻮﻥ ﺍﺧﺘﺮﯼ ﺑﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﺍﻭ ﻣﺎﻝ ﻣﺎ ﻧﺸﺪ

 ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻨﺶ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﻨﻮﺯ

 ﺁﻥ ﻋﻄﺮ ﻭ ﯾــــﺎﺩ ﺧﺎﻃﺮﺵ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﺪ

آری دروغ بود .......

ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺳﻼﻡ ﻭ ﮐﻼﻣﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﺑــﻮﺩ

 ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺍﺷﮏ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺁﻫﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﺑـــــﻮﺩ

 ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻟﺖ ﻭﻓﺎ

 ﺁﻥ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﺯ ﻭ ﺍﺩﺍﯾﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﺑــــﻮﺩ

 ﺑﺎ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﻣﯿﺪ ﻧﺸﺴﺘﻢ  ﺑﻪ ﺑﺎﻡ  ﺗﻮ

 ﺁﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﺁﺑﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﺑـــﻮﺩ

 ﮔﻔﺘﯽ  ﻣﺮﺍ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺩﻡ ﺻﺒﺢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺩﻋـﺎ

 ﺗﻮ ﻣﺴﺖ ﺑﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﺩﻋﺎﯾﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﻮﺩ

 ﺑﻬﺮ ﺭﻗﯿﺐ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﯽ ﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺳﻮﺯ

 ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫـــﺎﯼ ﻣﻬـــــــﺮ ﻭﻓﺎﯾﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﻮﺩ

 ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﻭ ﻏﻤﺰﻩ  ﺷﮑﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﺮﺍ

 ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺗﯿﺮ ﻭ ﮐﻤﺎﻧﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﺑـــــﻮﺩ

 ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮﺩﻣﺖ

 ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻭﻗﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﺑـــــﻮﺩ

 ﺩﺍﻧﺴﺘﯽ ﻣﯿـــــﺮﻭﻡ ﮐﻪ ﺑﻤﯿﺮﻡ ﮐﻨﺎﺭ ﺷﺐ

 ﺁﻥ ﺷﻬﺪ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺍﯾﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﻮﺩ

آخرین نامه .......

ای که هرگز نامه هایم را نخواندی

ای که هر گز شعر هایم را نخواندی

ای که هر وقت آمدم سویت

مرا نومید راندی

بشنو از من

میرسد روزی که اصلا من نباشم

اندرین  دنیا نباشم

ناگهان یادت آید

زانچه کردی 

زانچه اکنون  مینمائی

از عتاب و قهر و ناز و دوری و بی اعتنائی

ناگهان  پرسی نشانم

از همه یاران شعر

جمله گویند او دگر اینجا نیست

بیصدا مرد

مر د

اما با وفا مرد

چون شوی از مرگم اگه

پس پشیمان گردی و آئی به خاکم

گوئی ای غم دیده ی من

در چی حالی

در کجائی

هنوزم به یادم شعر شیرین میسرائی

گوش کن ای بهترینم

در جواب پرسش خود

هنوزم دوست میدارم ترا

       هنوزم از برایت شعر شیرین میسرایم

تو اگـــــــر میماندی ...

تا سحر نام تو تکرار زبان میکـــــــــــردم                 

           تو اگر میماندی

مقدمت فرش گل و لاله و جان میکردم                

            تو اگر میماندی 

دست و پا و سر و اندام ترا میشستم

موی شبرنگ ترا عطر فشان میکـــردم                   

            تو اگرمیماندی

آب پاک ملکوت وام ز حور میخواســـتم

تا دم صبح ترا غرقه به آن میکـــــــردم                  

           تو اگرمیماندی

ماه و خورشید به بند کرده به تو میدادم

گردن و دست ترا دانه نشـــــان میکردم             

           تو اگر میماندی

گرچه در کوچه ی ما نیست ز میخانه خبــر

شهد و شیر و شکر و می به خوان میکردم           

           تو اگر میماندی

آسمان باز کنار دل تو تنگ شــــده

از برای غم تو شور و فغان میکردم                      

          تو اگر میماندی

یک شبی تا دم صبح کاش ترا میداشتم

بهر تو سوز دل خویش بیان میکــــــــردم              

          تو اگر میماندی

هوای غربت ....

گناه نکرده در این شهر بیگناه  مردم

تو نیستی که ببینی چرا چرا مـــردم

هوای غربت و بوی  بهــــــــار تنهائی

کنار بستر غمگین لاله  هـــــــا مردم

چرا رقیب ندانست که با وفا بــــــودم

زدست مردم نامرد و بی  وفــــا مردم

دلم به دست تو دادم به خنده بشکستی

صدا نداشت شکستن که بی صدا مـردم

شراب سرخ لبت قطره های دارو بـود

چرا طبیب ندانست که بی دوا مــردم

پرنده کنج قفس ناله های هجران  کرد

به گریه گریه چنین گفت از جفا مـــردم

نمیشود که سحر عاشقانه بر گردی

کسی به تعنه نگوید که بینوا مــردم