غـــــروب ......

غروب   ......
از عشق هزاران سخن ناب شنیدیم
افسوس که عاشق شدن مردم دنیا ندیدیم
با ناز و ادا هرچه که دل بود ربودیم
مستانه و دیوانه به هر سو دویدیم
سنگ بود به هر گوشه ای دل سنگ سیاه بود
دیدیم و نگفتیم چه است زود خریدیم
در باغ وفا قامت ما سرو رسا بود
از جور زمان جور بتان وای خمیدیم
ما را نبود بال و پر و عادت پرواز
سرد بود هوای نفست ما که پریدیم
غمهای جهان را چه کنم هدیه تو دادی
ای عشق برو ما که ز تو خیر ندیدیم

جوانه .....

جــــــوانه   .......
بیا ستاره ای شبهای عاشقانه شویم
بیا بمان که بمانیم جاودانه شویم
بیا که شعر دلم را فرشته میخواند
بیا خدای غزل باش بیا ترانه شویم
به فصل سرد خزان مرگ دل تنهاییست
به چشم مست تو مستم بیا جوانه شویم
نوای مهر و وفا کنج باغ خانه کند
سرود همدلی زیباست  ......  آشیانه شویم
گناه چشم تو گر نیست از چه مینالم
در این رواق زبرجد بیا که خانه شویم
شبانه نام ترا زیر لب کنم تکرار
هنوز هوای تو دارم بیا که شانه شویم

تقــــدیر ....

تقــــــدیر  .......
عشق تو واژه ای زیبای نفسهای من است
هر دلی حرف تو بود شعر تو بود جای من است
من که هر شب غزل چشم ترا می دزدم
صبح زیبا نگران من و شبهای من است
در دل باز بکن فصل خزان عیش نداشت
غم این کوچه ای سرد همدم غمهای من است
عاشقان نذر گرفتند من و تو ما شویم
بخدا آن گل ماه آن گل زیبای من است
نیست ما را هوس باده و میخانه و می
مستی و شور جنون قسمت دنیای من است
بی ادب نیستم حرفیست که طبیبان گفتند
کنج لب  ...... کنج لبش حب دواهای من است
آسمان هدیه ای زیبای تو از ما نشد
چشم طوفانی ما قصه ای دریای من است