امیـــــــــدم ....

امیـــــــدم ......


تو بهاری و  ..... من

لحظه های خسته ی خزان

تو ستاره ی تو ماهی ...... تو خورشیدی

من آن ور جهان

تو آغاز سروده ی فصل یک کتابی

و من .....

آخرین صفحه ی سفید بی نام و نشان

ترا بلبلان باغ همیشه

نوازش دارند

مرا بشکسته دست گل آلود باغبان

وای تو ......

آری تو مطلع غزلی  هستی از حافظ

و من ... مقطع ام

مقطع بی نام و نشان

ترا خداوند پاکیزه تر از شبنم صبح آفرید

و منم  ....آب گوشه ی مرداب

آب باران

تو همای بلند پرواز آسمانها و

کهکشانهائی

و من .......

پر شکسته کنج غربت زندان

حرمتت میکنم بیا و زود بر گرد

چشم به راهم

نه با دیده  ام  حتی با جان .....

خزان عمــــــــــر ......

شب من سحر نگردد تو اگر نقاب داری

گل پاک و نازنینم چقدر شتاب داری

به هوای باغ زلفت همه دل به شوق دادند

نکند به چهره امشب عرق گلاب داری

نروم به کوی ساقی نخورم دگر ز جامش

تو به مستی نگاهت نشه ی شراب داری

نه ستاره ی نه ماهی نبود مثال رویت

به کنار نور خورشید تو رخ شهاب داری

دو سه روزی عذر من دار که نگشته ام فدایت

تو برای کشتن من چقدر شتاب داری

به برم بمان و بنشین که خزان عمر آمد

چه بهانه میکنی تو که هوای خواب داری

بهاری برسد یا نرســــــــد .....؟

من ندانم بخدا باز بهاری برسد یا نرسد

از پس کوه و چمن بلبل زاری برسد یا نرسد

دین و دل بسته به یک اختر زیبای شبم

وای آیا شب تاری برسد یا نرسد

مست و مغروری چرا خوبترین جلوه ی  ناز

باز در گوش دلت ناله ی یاری برسد یا نرسد

آتش گرم نگاه تو مرا سوخته است

شعله یا دود و شراری برسد یا نرسد

وقت صبح بلبل و پروانه به هم میگفتند

دست بشکسته ی باغبان به خاری برسد یا نرسد

این گل چیده شده خون دل ماست به باغ

من ندانم بخدا باز بهاری برسد یا نرسد