شعـــــــــر ....

بگذر از آن دلی که ندارد   هوای شعر
ای وای چی دلرباست خدا یا  صدای شعر
مست نگاه ساقی میخانه گشته ام
در کوچه ها به پاست به هر سو نوای شعر
باران اشک و ناله ی بلبل  به باغ نماند
جا مانده است به بستر صبح جای پای  شعر
گاهی که غصه تنگ کند آسمان دل
پروانه های  عشق بجویند صفای شعر
خوابم نمی برد تو کجائی که سر کنی
در بستر غمین دلم لای لای  شعر

خزان مهــــــر ...

دلم شکسته و امشب  ز درد یار مگو

ز سوز و ناله و فریاد بیشمار مگو

اگر ستاره ندارد شبم مپرس از من

ز غصه های غم انگیز شام تار مگو

کجا تو رفته  ی از حال ما نمی پرسی

به انتظار تو مردم ز انتظار مگو

ز سرنوشت مکن  شکوه این قضای تو نیست

گناه  یار اگر است ز روزگار مگو

چرا به لاله زنی تعنه های بی مهری

دلت که داغ ندیده ز داغدار مگو

بلای قامت گل را شبانه میگیرند

به برگ خسته  ی پائیز از بهار مگو

بیا که مرگ بهاران به ناز می آید

به بلبلی که خموش است ز گلعزار مگو

لطف ...

آنجا که نقش پای تو باقیست جان ماست

گلفرش مقدم تو عزیزم نشان مــــــــاست

در کوچه ها هوای تو کـــــــــــــردم ندیدمت

دامان خون گرفته ی خورشید از آن ماست

صد غصه ی که تا به سحر میخورم ز هجر

عادت نموده ام که فقط آب و نـــان ماست

مــــــــــــــا را کنار غنچه و گل جستجو مکن

هر جا که برگ زرد خزان است مکان ماست

ای آشنا به سوی دلم یک نظر بـــکن

با اینهمه نوازش غم کی توان ماست

گـــــر یــــز .....

دگر به کوی تو امشب  سحر نخواهم کرد

به آن دلی که نبودم گذر نخواهم کـــــــرد

هزار ماتم کبراست شــــــــــام تنهائی

کسی ز حال دل خود خبر نخواهم کرد

اگـــر ستاره شوی آسمان زیبا را

دگر نبینمت آنجا نظر نخواهم کرد

به دیگری دهم این دل که قدر من داند

خــــدا گواست عزیزم ضرر نخواهم کرد

گریسته ام چی بسا روز و شب به یاد تو من

بمیرم از غـــــــــم و درد ناله سر نخواهم کرد

به هر طرف که سفر میکنی خـــدا یارت

دگر به کوچه و شهرت سفر نخواهم کرد