چــــه میکردم ....

اگر در سینه ات ماوا نمیکردم چه میکردم
اگر دل را به تو شیدا نمیکردم چه میکردم
تو چون رفتی و من دیشب به یادت ناله ها کردم
اگر هردم فغان و آه نمیکردم چه میکردم
به من از آسمان آبی چشمت سخن گفتند
اگر روزی به چشمت جا نمیکردم چه میکردم
هزاران قطره اشکم را که فرش کوچه ها کردم
دل بشکسته را رسوا نمیکردم چه میکردم
کنار آسمان شب به دونبال تو میگشتم
اگر یک اختری پیدا نمیکردم چه میکردم
سحر گاهان که بلبل شکوه از خار چمن میکرد
اگر اشک شبنم گلها نمیکردم چه میکردم 

یـــــــار مـــــنی ......

تو اشک خاطر چشمان انتظار منی
بهار و باغ و چمن دشت لاله زار منی
به آسمان خدا گشتم و ستاره نبود
تو ماه و اختر زیبای شام تار منی
به کف گرفته رقیبان من هزاران تیر
هراسی هیچ ندارم که دوستار  منی
خزان عمر رسید و نمیکنم پروا
چو دیده ام تو گل و عطر هر بهار منی
دعا کنم که ببوسم دو چشم مست ترا
شنیده ام همه گفتند تو بیقرار منی
خوشا به حال دل من که سخت مینازد
که در میان همه عاشقان تو یار منی

افسانه نیست ....

هیچ یاری با خبر از این دل دیوانه نیست
سوز و غم در سینه دارم همدمی در خانه نیست
قصه ی فریاد مارا شمع میدانست به شب
دود و آهش بود از ما از غم پروانه نیست
جام را بشکست ساقی نوبت ما چون رسید
مست مستم از نگاهش حاجت پیمانه نیست
هر نفس چون میکشم برگی فرو ریزد زعمر
خانه در خاک کردن ما قصه و افسانه نیست
بلبلان جمعند ومدح صورت نازش کنند
قیل و قال برپاست امروز لذتی در دانه نیست
داغ بر دل مانده از جور و جفایت باز گرد
خانه ات اینجاست جانا منزل بیگانه نیست