خدا به همراهت ..... هدیه به گل سپید بهاری که پر پر شد

تو نیستی و سحر مرده از نبودن تو

کنار باغ ندارد سپیده دامن تـــــــو

گلی شکست و هزاران گلاب پر پر شد

شبی که بسته بهار دید چشم روشن تو

ترا خدا کنار خودش نشانده مگـــــر

که دست نور ملائیک گرفته  گردن تــــو

چقدر بهشت به گلهای تازه مینازد

خوش است بهشت و بهشتی به عطر بودن تو

تو ماه دلخوشی مادر و پدر بودی

لباس پاک حیا بوده است در تن تو

نســـــیم یـــــــار .....

ندهم به کس دلم را که غم تو جا دارد

چه کنم به مرغ بسمل که ترا دوا دارد

گل و برگ آرزو ها به دیار دیده ی توست

تو مبند دو چشم خود را چه گنه گدا دارد

نفسی ببخش تنم را به بهانه ی مکیدن

که شراب ناب لعلت به لبم شفا دارد

چقدر خزان دیدیم به بهار غربت خویش

که تن خمیده ی مـا به خسی بها دارد

تو بیا به تربت من که دلم به خواب نرفته

بــه نسیم مقدم تــــو به لبش دعا دارد

آغـــــــوش .......

برگ شکسته ی گلم خــار به بر گرفته ام

آتش سوخته  جان من یار به بر گرفته ام

حلقه شده دو زلف اوشام و سحر به گردنم

عطر تنش نموده مست دار به بر گرفته ام

با تو و با رقیب خود مهر و وفا نموده ام

ساده شد این دلم چرا مار به بر گرفته ام

چاک  درون سینه ام بخیه نکرده است طبیب

گرچه  ز موی دلبرم  تار به بر گرفته ام

هیچ نبود صداقتی   زیر لب نگار  مـــا

از غم و درد فرقتش نار به بر گرفته ام