حدیث غــــــم

حدیث غـــــــم .....

زندگی بود مهربانی انتحاری شـــــد گذشت
بود یک عمری قراری بیقراری شد گذشت

جمع بودیم دور دسترخوان عشق عاشق شدیم
دوستی بود فصل زیبا چون بهاری شد گذشت

از کجا یابی وفا ......مهر و وفا در شهر نیست
دوست داری دوست دارم حرف آری شد گذشت

دل مکان این و آن شد هر که آمــد پشت در
بی وفا بود با وفا بود یک نگاری شد گذشت

قول دادیم بسته ای زلف سیاه یـــــــــار شویم
حرف روی برف نوشتن جویباری شد گذشت

دل اگر دل بود یـــــــــا شیشه شکستند بارها
وقت شیرین وقت لیلا روزگاری شد گذشت

درد من درد دل است فریاد ما را گوش کن
روز و شام عاشقت یک انتظاری شد گذشت

مــــــــاتم

مــــــاتم ......

پرسان مکن که غم به دل ما چــه میکند
این جا نشسته است تک و تنها چه میکند

ما پاسدار صبح بهــــار محبتیم
این درد های پیهم دنیا چه میکند

شاید تو نیستی کــــــه سراپا ماتمم
این آب دیده بر لب دریا چه میکند

از بلبل شکسته پر امروز کسی نگفت
در سوگ باغ و پر پر گلها چه میکند

ماتم سراست دشت و بیابان شهر ما
آنجا غروب خسته ای شبها چه میکند

فریاد ما بـه گوش عـــلی مرتضی ببر
این قوم جهل به نام خــــدا یا چه میکند

تقدیــــــــــــــر

تقدیر ......

از عشق خبر نیست در این شهر خرابیم
از درد و غم و غصه ای دنیا به عذابیم

بیگانه شدند دشمن و دوست خوب همه رفتند
ما کــــــــه هنوزم دیده به در چشم به راهیم

در وادی دلتنگی ما حرف کسی نیست
از یاد یکی دلبر فــــــــــــرزانه کبابیم

تقدیر نوشت نام قشنگش به دل مـــا
شوریده سر از جام لبش جام شرابیم

دانست به هر واژه سرودی ز غم اوست
چون روح نوازشگر عشق تـــــار ربابیم

پرسان دلم را بکن ای مـــاه درخشان
ترسم که شبی آیی و ما غرقه به خوابیم