نســـــیم یـــــــار .....

ندهم به کس دلم را که غم تو جا دارد

چه کنم به مرغ بسمل که ترا دوا دارد

گل و برگ آرزو ها به دیار دیده ی توست

تو مبند دو چشم خود را چه گنه گدا دارد

نفسی ببخش تنم را به بهانه ی مکیدن

که شراب ناب لعلت به لبم شفا دارد

چقدر خزان دیدیم به بهار غربت خویش

که تن خمیده ی مـا به خسی بها دارد

تو بیا به تربت من که دلم به خواب نرفته

بــه نسیم مقدم تــــو به لبش دعا دارد