یـــــاد بهـــــــــار .......

خوش آن زمان که باغ دل ما بهار بود

گل بود و سبزه بود و هزاران هزار بود

از شوق چشم نرگس و زلفان سنبلی

بی باده و شراب سر ما خمار بود

دستم بدست آن مه تابان کنار جوی

ما را علاج تشنگی لب  نگار بود

پروانه ها طواف رخش داشتند به شوق

هر سنگ و کوه دشت و چمن گلعذار بود

در کوچه های شهر فقط بوی عشق بود

هر جا صفا و مهر و وفا بیشمار بود

حالا در این خزان فقط خاطرات اوست

خوش آن زمان که باغ دل ما بهار بود