از نا امیدی ها .....

وای از دنیای فانی من امیدی خواسته ام

از سفر کرده عزیز خود نویدی خواسته ام

شام من هرگز نمی گردد سحر خورشید کو

از خداوندان شب صبح سپیدی خـواسته ام

سر نهادم بـــر درت قربان کنی جانا مرا

آرزو دارد دلم چون خود شهیدی خواسته ام

بارها بوسیده ام محراب ابرو در نــــماز

از دل تنگم ترا آری  حبیبی خواسته ام

گفته بودی با بهاران میرسی روزی ز راه

از میان نـا امیدی ها امیدی خواسته ام