غـــــروب ......

غروب   ......
از عشق هزاران سخن ناب شنیدیم
افسوس که عاشق شدن مردم دنیا ندیدیم
با ناز و ادا هرچه که دل بود ربودیم
مستانه و دیوانه به هر سو دویدیم
سنگ بود به هر گوشه ای دل سنگ سیاه بود
دیدیم و نگفتیم چه است زود خریدیم
در باغ وفا قامت ما سرو رسا بود
از جور زمان جور بتان وای خمیدیم
ما را نبود بال و پر و عادت پرواز
سرد بود هوای نفست ما که پریدیم
غمهای جهان را چه کنم هدیه تو دادی
ای عشق برو ما که ز تو خیر ندیدیم